Nash, 5 jaar
5 jaar ben je al, mijn klein ventje dat mij voor het eerst mama maakte. Het zijn al 5 mooie en bijzondere jaren met jou. Jij, mijn ventje met toch wel een handleiding. Je hebt het niet altijd gemakkelijk, niet voor ons, maar ook niet voor jou. Je bent zo ontzettend slim, maar emotioneel kan je daar nog niet altijd mee om. Je hebt het moeilijk om in je hoofdje alles te ordenen en rust te vinden. Dit geeft soms zeer explosieve momentjes thuis. Mama heeft het soms moeilijk om jou zo te zien en ik weet nog steeds niet altijd hoe er best mee om te gaan. Maar we leren bij, na elke uitbarsting, na elk moeilijk moment, na elke crisis. We leren bij als familie en we komen er wel uit. Al is dat een hele uitdaging, want je verteld niet veel. Je gevoelens zijn moeilijk te vatten, als je boos bent is het overduidelijk dat je boos bent. Maar alle andere gevoelens lijken soms veel oppervlakkiger.
Net omdat het zo moeilijk is om jou gevoelens te begrijpen, proberen we eraan te werken door middel van de kleurenmonsters. En dat is ook wat ik dit jaar gebruik om je brief te schrijven. Ik heb jou weergegeven in de kleuren van de kleurenmonsters. Een beschrijving van hoe ik jou gevoelens ervaar, hoe jij je gevoelens uit.
Mijn unieke zelf: Nash
Het gele kleurenmonster/Blij: Meestal ben ik blij, blij dat ik zoveel mag en kan spelen, blij dat ik veel vriendjes heb, blij dat ik mag turnen en tennissen, blij dat ik veel uitstapjes mag maken en leuke dingen mag doen. Ik ben zelfs blij dat ik elke dag naar school mag komen, want dat doe ik eigenlijk wel heel graag! Het meest gelukkige word ik wel van koken, dat doe ik nu eens super graag. Ik mag ook soms met mama mee koken. Ik maakte zelfs al filmpjes van mijn kookkunsten. Ik wil later ook op njam tv komen en in junior bake off!!! (ik wil ook een beroemde gamer, een goede tennisser en turner worden en een eigen dino park en/of boerderij hebben en brandweerman worden)
Het rode kleurenmonster/Boos: Toch ben ik, zoals denk ik de meeste kindjes en ook volwassenen, wel eens boos. Als je het aan mijn mama vraagt zal ze waarschijnlijk zeggen: Vaak. Boos omdat ik moet gaan slapen, boos omdat ik niet heel de dag op de playstation mag en ook eens iets anders moet doen, boos als het tennis is (ook al word ik daar blij van eens ik daar ben), boos op mijn mama en papa als het mij allemaal te veel wordt en ook vaak boos op mijn zus. Want hoewel ik mijn zus lief en leuk vindt, doet ze ook vaak dingen die ik niet graag heb en dan word ik boos.
Het groene kleurenmonster/Kalm: Een eigenschap die ik goed verborgen kan houden, heel goed zelfs. Ik kan niet zo heel gemakkelijk kalm zijn. Ik heb echt stilte nodig en weinig prikkels voor ik echt heel kalm kan zijn. Meestal word ik kalm als ik thuis kan knutselen of met de speeltafels van mama mag spelen. De speeltafels zoals deze van de kleurenmonsters. Maar ik ben alleen maar kalm op voorwaarde dat mijn zusje niet mee komt spelen, want dan komt mijn rode monster soms bovendrijven.
Het blauwe kleurenmonster/Verdrietig: Ik ben soms wel echt verdrietig. Ik ween vaak als ik boos ben, maar dan ben ik meestal niet verdrietig. Als ik verdrietig ben, dan ga ik alleen in mijn bedje zitten of in een hoekje. Ik wil dan niemand bij mij hebben, zelfs mijn mama en papa of ma niet. Toch heb ik ook graag dat ze mij troosten. Ik vind verdrietig zijn best wel moeilijk ook al is het iets dat vanzelf komt.
Het roze kleurenmonster/verliefd: Ik ben op iedereen verliefd zoals op mijn mama, mijn papa, mijn zusje en Sticks. Eigenlijk op iedereen van mijn familie. Maar soms ben ik ook al een beetje verliefd op een meisje. De ene dag is dat Féliz, de andere dag Hasse en soms ook eens op Lenne. Eigenlijk weet ik nog niet zo goed wat verliefd zijn is. Maar ik weet wel dat ik al mijn vriendjes en familie graag bij mij heb.
Het grijze kleurenmonster/Bang: Ik ben soms, eigenlijk redelijk snel bang. Vooral van luide geluiden, daar hou ik niet van. Zo ben ik heel bang van de donder, ook al zegt mijn mama dat ik daar niet bang van hoef te zijn en weet ik ook waarom de donder zo veel lawaai maakt. Maar toch voel ik mij bang. Ook van vliegtuigen ben ik bang, gek hé. Ik vind vliegtuigen super leuk om naar te kijken, maar bij mijn ma en pa vliegen ze heel laag over omdat die vrij dicht bij de luchthaven wonen. Dan vind ik het niet leuk, als ik dan buiten speel loop ik snel naar binnen. Ik ben ook bang om alleen gelaten te worden. Omdat mama en papa soms tijdens de nacht werken en dan ben ik bang als ik ’s nachts wakker word dat er helemaal niemand meer thuis is, gelukkig is dat nooit waar.
Het gemengde kleurenmonster/???: Zo voel ik mij heel vaak, alles door elkaar en daarom weet ik soms ook geen blijf met mezelf. Ik ben in die 5 jaar al wel wat kalmer geworden en ik kan nu al een beetje beter inschatten wanneer ik moet proberen rustiger te zijn. Maar soms kan ik het toch niet laten. Dan vlieg ik door het huis of de school, dan roep ik en doe ik dingen die ik eigenlijk weet dat niet mogen. Zoals spulletjes van andere stuk maken. Ik heb hier al heel veel aan gewerkt en als ik zo een moeilijk moment heb, moet ik van mama tot 10 en soms ook wel tot 20 tellen voor ik verder mag doen of soms, als ik echt geen rust kan vinden, moet ik ergens even alleen gaan staan, gewoon een paar tellen tot ik de rust in mijn hoofdje terug heb. Die time out heb ik dan even nodig en nadien ben ik soms al wel een beetje meer groen en geel dan alles door elkaar.
Zo is het hoe mama je ziet door jou ogen, een unieke jongen van 5 jaar.
